Το όνειρό μου με UFO το 1986 μου έδωσε συντεταγμένες συντριβής. 31 χρόνια αργότερα, πήγα στη Γροιλανδία για να επανασυνδεθώ.
Λίγες εβδομάδες μετά η θέασή μου και οι τίτλοι των περιοδικών έβλεπα ένα παράξενο όνειρο. Η ανάμνησή του δεν ένιωσα ποτέ σαν δική μου. Μοιάζει δανεική, εντυπωμένη στο μυαλό μου μια νύχτα του 1986. Δεν ξεκίνησε ως όνειρο, αλλά ως ένα βίαιο ξύπνημα σε ένα άλλο μέρος.
Βρέθηκα στη γέφυρα ενός πλοίου που δεν είχε σχεδιαστεί από άνθρωπο.
Γύρω μου, ένα ξέφρενο πλήρωμα κινούνταν με μια απελπισμένη, αποτυχημένη χάρη. Ο αέρας ήταν γεμάτος με μια κακοφωνία από κραυγές που δεν καταλάβαινα με τα αυτιά μου, αλλά με την ψυχή μου: ήταν τρομοκρατημένοι. Μέσα από ένα παράθυρο θέασης, είδα μια θάλασσα από πάγο να στροβιλίζεται από κάτω, ορμώντας προς το μέρος μας. Μέσα στο χάος, τα μάτια μου καρφώθηκαν σε ένα μόνο σημείο ευκρίνειας: μια ψηφιακή οθόνη, που τρεμόπαιζε με μια ακολουθία αριθμών.
Ήταν το τελευταίο πράγμα που είδα πριν μια τελική, βίαιη στροφή βυθίσει τα πάντα στο σκοτάδι.
Ξύπνησα με μια ανάσα στο κρεβάτι μου, με τα ψηφία χαραγμένα στη μνήμη μου. Πριν προλάβουν να ξεθωριάσουν, τα έγραψα πρόχειρα σε ένα σημειωματάριο. Για δύο μέρες, με κοίταζαν επίμονα, μια άνευ νοήματος σειρά από αριθμούς. Αλλά μια σκέψη άρχισε να σχηματίζεται στο μυαλό μου. Οι αριθμοί δεν ήταν τυχαίοι. Ήταν μια τοποθεσία.
Ανακαλύπτοντας το Νησί Ντίσκο: Από το Όνειρο στον Προορισμό
Στη δημόσια βιβλιοθήκη, ένας παλιός άτλας επιβεβαίωσε την υποψία μου. Τα δάχτυλά μου εντόπισαν τις γραμμές σε μια έρημη περιοχή με παγωμένο νερό στα ανοιχτά των ακτών της Γροιλανδίας, κοντά σε ένα μέρος που ονομάζεται Νήσος Ντίσκο.
«Νησί Ντίσκο», σκέφτηκα, με ένα χαμόγελο να αγγίζει τα χείλη μου. «Λίγο μπερδεμένο, έτσι δεν είναι;» Η ιδέα ότι το όνειρό μου ήταν κάποιο είδος ψυχικής καταστροφής από ένα συντριμμένο UFO φαινόταν εντελώς γελοία, αλλά η αλυσίδα των γεγονότων ήταν πολύ συναρπαστική για να την αγνοήσω. Δεν «ήξερα» ότι οι συντεταγμένες έδειχναν σε μια τοποθεσία στον Αρκτικό Κύκλο. Παρά ταύτα, αυτό που είχα δει από την εξωγήινη γέφυρα ήταν αρκτικά νερά. Αυτό είχε νόημα.
Τις επόμενες μέρες αρχειοθέτησα την εμπειρία, ένα συναρπαστικό αλλά φαινομενικά άλυτο μυστήριο.
Για τριάντα ένα χρόνια, αυτή η γνώση βασίλευε. Μια θρυμματισμένη σπίθα στο μυαλό μου. Τι πραγματικά συνέβη εκείνο το βράδυ; Ήταν μια προειδοποίηση; Μια ανάμνηση; Μια ηχώ μιας τραγωδίας που αιμορραγούσε μέσα από τον χώρο και τον χρόνο μέχρι τον ύπνο μου;
Μετατρέποντας την περιέργεια σε δράση: Το ταξίδι στη Γροιλανδία
Το 2017, είχα επιτέλους την ευκαιρία να μάθω. Μετά από μια απόλυση, μου δόθηκε μια επιταγή αποχώρησης. Χρησιμοποίησα ένα μέρος της για να ταξιδέψω στη Γροιλανδία, στην άκρη του κόσμου, για να αντιμετωπίσω το φάντασμα που με στοίχειωνε εδώ και δεκαετίες. Η αναζήτησή μου ξεκίνησε από απόσταση, μελετώντας προσεκτικά τις δορυφορικές εικόνες, ψάχνοντας για οποιαδήποτε ανωμαλία, οποιαδήποτε ουλή στον βυθό που θα μπορούσε να προδώσει ένα μυστικό. Το καλύτερο που μπορούσα να κάνω, ωστόσο, ήταν να ψάξω την ακτογραμμή του νησιού Ντίσκο.
Αλλά η θάλασσα κρατάει κρυφά τα μυστικά της. Οι αληθινές συντεταγμένες, το σημείο πρόσκρουσης του ονείρου μου, βρίσκονται στα συντριπτικά βάθη. Ένα μέρος όπου τα ωκεανογραφικά δεδομένα είναι ένας σύγχρονος μύθος και το παγωμένο σκοτάδι καταπίνει όλο το φως. Είναι εκεί κάτω, ένα μέρος που μπορώ να δείξω σε έναν χάρτη αλλά δεν μπορώ ποτέ να φτάσω μόνος μου.
Ανακάλυψα ένα πλοίο κατά μήκος της ακτογραμμής του νησιού Ντίσκο, αλλά δεν ήταν το σκάφος που ήλπιζα να βρω. Αντίθετα, αποκάλυψα ένα ακόμη βαθύτερο μυστήριο. Ταξίδεψα στη Γροιλανδία για απαντήσεις, αλλά συνάντησα μόνο μια ψυχρή, σιωπηλή επιβεβαίωση ότι κάτι περιμένει στην άβυσσο. Η εμπειρία μου με δίδαξε ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε το άγνωστος, αλλά αγκαλιάστε το με ελπίδα και περιέργεια.
Και ξέρει ότι έχω τη διεύθυνσή του.
Κάποιοι μπορεί τώρα να πουν ότι αυτό είναι το Άγιο Δισκοπότηρο.
Περίμενα 39 χρόνια για να μιλήσω γι' αυτό.
Είστε έτοιμοι;